Disney raceverslag: Annemiek

Inmiddels is het alweer 6 dagen geleden dat wij aan de start stonden van de Disneyland Parijs halve marathon, wat een avontuur. We zijn weer terug in Nederland, de spierpijn is helemaal verdwenen en we hebben ons alweer ingeschreven voor een nieuwe wedstrijd. Ben je benieuwd hoe mijn Disneyland Parijs halve marathon ging?

Eerlijk gezegd weet ik niet zo goed waar ik moet beginnen. Laat ik voorop stellen dat de halve marathon door Disneyland één groot avontuur was wat ik niet snel ga vergeten. Het is zondagochtend, 5 uur en onze wekker gaat. Verrassend genoeg word ik redelijk uitgeslapen wakker, dat is nog eens een fijn begin. Na 5 minuten sleep ik mezelf uit bed, het is tijd voor onze pannenkoeken party. Kijk, een pannenkoekenparty is leuk als je pannenkoeken vers eet en er 10 kilo stroop opgooit. Wij moeten het echter doen met koude, droge pannenkoeken. Met moeite prop ik 4 pannenkoeken naar binnen, tot zover de pannenkoekenparty. We maken onszelf klaar voor de race en ik speld mijn startbewijs op, dat geeft toch altijd het gevoel dat het vandaag echt gaat gebeuren. Ik denk dat ik er klaar voor ben en ik heb er zin in! We pakken de metro richting Disneyland waar we heel veel mensen in gekke pakjes zien. Van sneeuwwitje tot superman, ik heb alle figuren uit de Disney films voorbij zien komen. Heel erg leuk allemaal maar ik zou niet weten hoe ik in zo’n pakje zou moeten hardlopen, wij houden het gewoon bij ons gekregen Disney shirt.

We zijn nog geen 10 minuten in Disneyland en we moeten alweer naar het toilet, story of our lives. Terwijl we op zoek zijn naar het toilet komen we weer zoveel verklede mensen tegen, wat wel een hele goede sfeer geeft. De gezonde kriebels beginnen nu wel langzaam te komen. Inmiddels hebben we de toiletten gevonden en gaan we richting de plek waar je je tas kan afgeven. We wachten hier zo lang mogelijk mee omdat het best fris is om 6:30 uur. Uiteindelijk leveren we onze tassen in en besluiten we nog een keer naar het toilet te gaan. Ja echt alweer. Gelukkig is Pim net als ik iemand die ook 6 keer per uur naar het toilet moet anders zou ze denk ik gek worden van al die toiletbezoekjes. Het probleem bij de toiletten is alleen dat er een mega rij staat en met mega bedoel ik ook echt mega. Het lijkt wel alsof er gratis hardloopschoenen worden uitgedeeld of zo. Niet grappig en dus besluiten we naar het mannentoilet te gaan, hier is de rij iets minder lang. Door de vertraging bij de toiletten komen we 5 minuten voor starttijd in ons mega drukke startvak aan, hier moesten we nog een half uur wachten voordat we pas écht over de start mogen. Ondertussen zijn we nog een keer over de hekken gesprongen en naar een dixi gesprint voor een toiletbezoekje, maar goed, dat was te verwachten.

Als we dan eindelijk het park inlopen begint het feestje echt. Wat is het magisch mooi om hier te lopen. Alle medewerkers van Disneyland staan langs de zijlijn iedereen aan te moedigen en ze geven highfives. Dat geeft superveel kracht om wat sneller te gaan lopen maar dat gaat helaas niet. Alle deelnemers, met allemaal verschillende snelheden, lopen kris kras door elkaar heen en niemand heeft hier volgens mij ooit gehoord van rechts lopen. Het kost best wat moeite om iedereen in te halen maar we doen ons best. Ondertussen zien we her en der rijen met mensen staan, ze staan in de rij om met Disney figuren op de foto te gaan. Heel erg leuk maar daar ga ik niet voor stoppen tijdens een hardloopwedstrijd. Ik zou niet weten hoe ik dan ooit weer in het ritme moet komen. Het liefst stop ik namelijk nooit tijdens het lopen, zelfs niet om wat te drinken.

Alles gaat prima maar dan zien we dat de weg voor ons een beetje omhoog loopt. Shit, vals plat. Daar hadden we niet op gerekend en we gingen net zo lekker. Ik probeer mijn tempo aan te houden en blijf achter Pim lopen. Gelukkig zien we na 2 kilometer een woonwijk en hier lopen we doorheen. Hier is het redelijk vlak (YES) en we maken een rondje om een meer. Aan het einde van het meer komen we weer in dezelfde woonwijk aan en weet ik dat ik zo weer een ‘heuvel’ op moeten. Ik probeer mijn tempo aan te houden maar van het een op het andere moment word ik kotsmisselijk. Ik zie dat Pim best lekker gaat en mensen aan het inhalen is, helaas lukt dit mij niet en blijf ik hetzelfde tempo lopen. Dan wordt de misselijkheid me teveel, ik besluit te gaan wandelen. Ik probeer mijn hartslag omlaag te krijgen en rustig te ademen. Helaas helpt het wandelen en rustig ademhalen niet om de misselijkheid weg te krijgen. Shit, hier zat ik echt niet op te wachten. Ik wissel hardlopen (wat je bijna geen hardlopen meer kan noemen) af met wandelen en zie Pim niet meer.

Inmiddels loop ik weer op een normale weg en lopen er mensen aan de andere kant van de weg. Zij hebben net het stuk gehad waar ik nu loop, dus er komt zo een omkeerpunt aan. Ik kijk om me heen of ik Pim zie en na een tijdje zie ik haar aan komen rennen. Ik roep iets van: ‘Ik ben kotsmisselijk, ik moet echt kosten zo’. Pim wijst naar een bocht en zegt dat ik daar moet gaan kotsen. Ze loopt door en ik wandel verder. Na een tijdje kan ik het inderdaad niet meer binnenhouden en sta ik langs de kant van de weg over te geven. Ik hoopte dat ik me hierna beter zou voelen maar niets is minder waar, ik ben nog steeds super misselijk. Inmiddels zijn we op het 17 kilometer punt beland en vraag ik mezelf af hoe ik dit ooit ga volhouden. Het liefst zou ik nu stoppen maar dat kan gewoon niet. Ik ga niet opgeven door een beetje misselijkheid en probeer door te lopen.

Dit lukt aardig maar na een tijdje moet ik toch weer wandelen. Hoe kom ik in vredesnaam aan deze misselijkheid en waarom gaat het niet weg. Dit heb ik nog nóóit gehad. Ik baal als een stekker en wil gewoon kunnen rennen door freaking Disneyland. Want ja, inmiddels loop ik het park weer in, de laatste 3 kilometer van de wedstrijd gaan namelijk door het prachtige park. Nog steeds kotsmisselijk dat dan weer wel. Ook hier beland ik na een tijdje weer in de bosjes en moet ik overgeven. Top, ik hoop nu dat ik alles kwijt ben en gewoon kan finishen. Het liefst zou ik nu mijn moeder bellen en een potje janken maar dat zal vast niet veel helpen. En dus ik ga voor de 100ste keer proberen te rennen en zet mijn muziek een standje hoger, hopelijk helpt dit. Het rennen gaat langzaam maar

dat boeit nu niet, ik ren eindelijk weer en ik wil rennend die finish
over. Ondertussen denk ik aan Pim, zou ze al gefinisht zijn? Volgens mij ging het best wel goed dus ik denk van wel! Mijn huidige tempo kan ik aan blijven houden en de finish is ook voor mij steeds meer in zicht. Ik kan niet wachten tot ik er ben en probeer er iets van een eindsprint uit te gooien. Volgens mij lukt dit niet helemaal maar I don’t care, ik ben over de FINISH! I fucking did it, geen idee hoe maar ik heb het gedaan. Mijn tijd (2:19) is ook echt vreselijk langzaam maar dat maakt me allemaal niet meer uit. Pim staat me op te wachten en nadat ik mijn medaille in ontvangst heb genomen vallen we elkaar in de armen. Wat een wedstrijd was dit, ik hoor dat Pim het zwaar heeft gehad maar ze heeft het alsnog super goed gedaan. Ik ben best een beetje trots op ons. Maar ik wil wel heeeel graag een revanche, dus Disney zie ik je volgend jaar? Dan zal ik beter trainen en ben ik hopelijk niet misselijk!