Disney Raceverslag: Pim

De wekker gaat om 5 uur. Ondanks dat we er gisteravond om half 9 in lagen voel ik me moe, maar ik ben blij dat ik voor het eerst deze week een beetje fatsoenlijk heb kunnen slapen. Op introductieweekend gaan van je studentenvereniging en dan een hele week niet goed bij kunnen slapen is niet bepaald een topvoorbereiding op een halve marathon. Maar hé, ik liep afgelopen maandag nog een goede laatste 16 km met dat weekend achter de rug, dus we gaan het er mee doen.

Annemiek en ik werken onze veel te droge koude pannenkoeken naar binnen en maken ons klaar. We hebben allebei totaal niet het idee dat we zometeen gaan rennen, maar zodra we Disney binnen lopen voel ik de kriebels opkomen. Het park is nog compleet leeg en het is donker buiten, maar een aantal attracties in Disney zijn verlicht en op de Hollywood tower wordt het logo van RunDisney geprojecteerd.

We lopen mee met de stroom van mensen en als we het echt niet langer kunnen uitstellen (want koud) leveren we onze tasjes en truien in en gaan voor de laatste keer in de gigantische rij staan voor de wc’s. Ik gok zo dat dit de langste rij is die ooit heb gezien voor een paar wc’s. We krijgen het lichtelijk benauwd gezien de tijd, switchen uiteindelijk naar de rij van de mannen en lopen 25 minuten later ons startvak binnen. Nog 5 minuten over tot de start. So far so good.

Een beetje spijt dat we een tijd van 2 uur hebben opgegeven krijgen we wel meteen, want we staan in het laatste startvak (die echt gigántisch is) met nog ontzettend veel mensen voor ons. We zien al een kwartier lang mensen voor ons vertrekken op het grote scherm, maar zelf zijn we nog geen centimeter opgeschoten. Ondertussen moeten we alweer plassen, waarop we besluiten over het hek te klimmen en een sprintje te trekken naar de dixie’s die langs de startvakken staan. Parijs vorig jaar zit nog vers in mijn geheugen en ik wil niet weer dezelfde fout maken om de hele wedstrijd lang te moeten rennen met volle blaas. Ik hield dat toen al nauwelijks 10 km lang vol, laat staan nu het dubbele.

We sprinten terug naar waar we stonden (#sorrynotsorry), klimmen over het hek en niet veel later mogen we eindelijk iets naar voren lopen. De startgroepen in ons startvak volgen elkaar nu steeds sneller op waardoor het iets vlotter gaat. Het is al licht en bijna een half uur later wanneer we eindelijk over de startstreep komen. Half wandelend, want de hele groep gaat toch behoorlijk langzaam.

We komen langs het grote Disney hotel, de Hollywood tower en even later ook de attracties. Wauw wat een sfeer! Er klinkt Disneymuziek door alle speakers en overal staan medewerkers van Disney in groepjes langs de lijn ontzettend hard aan te moedigen. Bij het restaurant van Gusteaus staan koks met ratten op hun pak genaaid en koksmutsen op te klappen en te schreeuwen. Deze mensen die dit weekend op hun vrije vroege ochtenden hier staan in hun outfits, oprecht vrolijk en enthousiast, en iedereen high fives geven. Ik vind het ontzettend lief en ben ze dusdanig dankbaar dat ik even een brok in mijn keel krijg. Die gaat al snel weer weg als mijn Nike app me mijn eerste kilometer tijd doorgeeft: 6’29”. Wat?? Ik weet dat we langzaam lopen hier tussen al deze mensen in gekke outfits, maar zó langzaam heb ik nog nooit gelopen.

Ik besluit wat meer te gaan inhalen, iets wat we vanaf de start sowieso al aan het doen zijn, en zie om me heen al behoorlijk veel wat minder getrainde mensen. Ze zijn helemaal kapot en lopen nu al zwaar buiten adem te wandelen. Ik vraag me af hoe ze in godsnaam 21 kilometer gaan lopen en waarom ze zichzelf dit aandoen. Die hebben zich bij het opgeven misschien wat drukker gemaakt over welke Disney-outfit ze aan konden doen dan over hoe ze hiervoor gingen trainen.

De eerste kilometers tikken weg, en hoewel het me nog steeds iets te langzaam gaat allemaal wil ik niet te hard van stapel lopen en blijf ik rustig mensen inhalen. We komen langs een gigantische rij en ik vraag me af of al deze mensen in de rij staan voor de wc’s. Maar nee, als ik iets verder loop zie ik dat ze één voor één op de foto gaan met Tinkelbell. Mijn god, ik snap dat ze deze 21 kilometer allemaal niet even serieus nemen, en vooral gaan voor de gehele belevenis van Disney, maar ik moet er niet aan denken om elke kilometer te moeten stoppen in om in de rij te staan voor een foto en compleet uit mijn ritme gehaald te worden.

Één kleine uitzondering daarop is er als we bij het kasteel aan komen. We willen per se een foto met het
kasteel, dus Annie ik roepen naar elkaar ‘hier snel foto!’ en ik gooi mijn telefoon in de handen van een
medewerkster. We gaan snel staan (achteraf was dit dus dom want uh lelijkste pose ooit.. Wát doen we met onze benen?!) en ze maakt welgeteld 1 foto. Hier moeten we het mee doen en we rennen weer door, op naar het kasteel.

Annemiek loopt vlak achter mij en we vinden een steeds fijner tempo. Ondertussen hoor ik door mijn oortjes dat we een kilometer tijd hebben van 5’46”, wat ik gezien onze niet al te goede voorbereiding voor nu oké vind. Ik weet niet wat de rest van het parcours zal zijn en versnellen kan altijd nog. Bovendien is ons doel vandaag toch echt uitlopen en genieten, dus een snelle tijd hoeft niet.

We zijn ondertussen het park uit, waar we een lange saaie weg aflopen en het 8 kilometer punt passeren. Ik ga langs de waterpost, spot even of Annemiek nog achter me loopt en ga weer door. Ik begin mijn benen te voelen en heb het opeens een beetje zwaar. Ik vraag me af hoe dat kan. Als ik voor me kijk zie ik dat de weg een beetje omhoog loopt. Vals plat. Great. Twee kilometer lang gaat dit zo door en daarna zie tot mij opluchting dat we weer naar beneden gaan. We drinken weer wat sportdrank bij de waterpost en lopen door. Ik begin me te irriteren aan het inhalen van alle mensen en merk dat het me energie kost. HALLO?! Ooit gehoord van rechts lopen zodat mensen links kunnen inhalen? Mensen lopen op een sukkeldrafje gezellig kletsend in rijtjes naast elkaar en ik moet me overal doorheen wurmen. Ik baal van onze slechte plek in het startvak, maar krijg het vooral even benauwd als in de verte zie dat de massa ons tegemoet komt aan de rechterkant van de weg. Zij lopen allemaal in een stuk langzamer tempo dan wij, en dat komt niet doordat zij er een aantal kilometers meer op hebben zitten. De weg loopt schuin naar beneden. Ik vind dit niet zo chill want dat betekent dat we straks een stuk of 6 kilometer op vals plat omhoog moeten lopen.

Terwijl we een woonwijk inlopen probeer ik me hier een beetje op voor te bereiden en vooral niet te snel te gaan. Annemiek wijst me op een gezinnetje dat met limonade en koekjes een tafeltje langs het parcours heeft gezet, how cute. We lopen langs een supermarché en de geur van versgebakken croissants is overal te ruiken. Heel lekker hoor, maar niet echt een lucht die je wil ruiken op dit moment. (Voor de croissantlovers die dit niet kunnen begrijpen, trust me, etensluchten zijn echt niet zo chill op dit soort momenten). We komen langs een grote waterplas en in het gras staan kleine cheerleadermeisjes elkaar in de lucht te gooien. Ik merk dat ik het wel een beetje zwaar begin te krijgen en ben blij als er weer een waterpost in het zicht komt. Oke, 8 kilometer, kom op dat is te doen.

We lopen weer door de croissantjeslucht en beginnen aan het stijlere stuk omhoog. Ik zeg tegen mezelf dat ik stappen moet blijven zetten, tempo kan me geen bal schelen als je maar constant stappen blijft zetten. Mijn benen hebben het zwaar en ik zie in mijn app dat het tempo vervalt. Op dit moment kan dit me vrij weinig schelen, zolang ik maar door kan blijven lopen. Ik kijk in mijn ooghoeken en zie Annemiek niet meer achter me lopen. Ik kijk helemaal om en zie haar inderdaad niet meer. Even twijfel ik om bij de volgende waterpost te stoppen en op haar te wachten, maar mijn benen beginnen stijf te worden en stoppen zal dit alleen maar erger maken nu.

Na iets van 16 kilometer zie ik het omkeerpunt, waar wij dus op de rechterkant van de weg terecht komen en de lopers achter ons dus tegemoet komen. Ik kijk of ik Annemiek hier zie maar kan haar nergens vinden. Óf ze loopt zo vlak achter mij dat ze gelijk met mij de bocht heeft gemaakt, óf ze is een stuk verder achter dan ik dacht. Het blijkt het laatste want opeens zie ik haar verschijnen en gebaren maken. “Ik ben echt supermisselijk, ik moet zo echt kotsen” roept ze vanaf de andere weghelft. Ik wijs naar de bocht waar een berm is met gras en zeg dat ze het daar kan doen. Daarna zijn we elkaar voorbij en zie ik de volgende waterpost verschijnen.

Ik stop even om mijn gelsnoepjes goed te kunnen kauwen en weg te spoelen met water, maar zodra ik weer begin te rennen voelen mijn benen nog stijver en zwaarder dan eerst. Ugh, die laatste 5 kilometer lijken langer dan ooit en we zijn nog steeds bezig met omhoog lopen. Ik krijg het behoorlijk zwaar en mijn benen staan op de automatische piloot. In mijn hoofd zeg ik ‘stappen zetten, stappen zetten, stappen zetten’ want dit lijkt opeens een moeilijke opgave.

De kilometers gaan langzaam en ik ben kapot, maar ik moet er nog 4 dus dwing mezelf om door te gaan. Alles in mij roept ‘WANDELEN’, maar ik weet dat dat het op dit moment alleen maar erger gaat maken. Ik zie de grote luchtballon van Disney weer verschijnen en als we even later weer het park inlopen krijg ik zowaar weer wat meer energie. Oke, nog 3 kilometer, dit kun je. We lopen langs het ‘drive in’ hotel van Cars en ik moet even lachen want ik heb deze film zó vaak gezien met mijn vader en broertje dat het een beetje als ons ding voelt. Ik loop weer iets makkelijker en besluit de waterpost over te slaan om dit gevoel niet te verliezen.

Ik kom langs de grote luchtballon en ga over twee bruggen en IK KAN NIET MEER. 2 kilometer lijkt echt een onmogelijke opgave en mijn benen zijn compleet verstijfd. Ik dwing mezelf niet te gaan lopen en vraag me af hoe het met Annemiek is. Loopt ze nog achter me of staat ze ergens kotsend langs het parcours? Misschien is ze wel bij de EHBO post beland en uitgestapt.. Ook denk ik aan Annemerel, die op dit moment bezig is in Berlijn en gewoon het dubbele moet lopen. Hóé dan?! Ik ben nog niet eens op de helft van haar tocht en ben compleet gesloopt.

Als ik het 20 kilometer punt passeer gun ik mezelf toch 10 seconden om te lopen en mijn benen los te schudden want ze lijken echt niet verder te kunnen. Ik probeer mezelf aan te moedigen en te vergelijken wat die ene kilometer nou is vergeleken het hele stuk wat ik heb afgelegd, maar toch lijkt die laatste 1000 meter echt een verschrikkelijk lang stuk. Ik loop een tempo van 6’21” maar het kan me geen moer schelen zolang ik maar stappen blijf zetten. Nét als ik denk dat ik echt niet meer kan hoor ik door mijn oortjes dat ik de 21 kilometer heb bereikt. Mijn app was elke kilometer een stuk of 200 meter eerder dan het echte kilometerpunt, maar ik weet nu dat het echt niet ver meer kan zijn. Ik zie mijn hoofd opeens op een heel groot scherm en probeer er iets uit te krijgen wat een zwaai moet lijken naar de camera voor mijn neus. We rennen een hoek om en thank god daar is de finish. Ik pak mijn telefoon erbij om mijn laatste meters vast te leggen voor de vlog en versnel nog even naar de finish.

I made it! Godzijdank, ik ben er. Ik zet mijn app uit en zie een tijd van 2 uur en 11 minuten. Zeker geen toptijd maar voor nu vind ik het een dikke prima. Ik krijg een medaille om mijn nek gehangen, die nu nog een tikkeltje mooier, groter en zwaarder lijkt dan eerst en ik ben ontzettend blij dat het erop zit. Ik vond het prachtig, maar had het zwaar en ben behoorlijk diep gegaan. Ik hoop dat het goed gaat met Annie en dat ze zo over de finish komt. Verschillende mannetjes sturen me telkens verder naar achteren, dus ik heb ik geen goed zicht op de finish. Terwijl eentje mij weer in vriendelijk Frans vertelt dat ik naar achter moet gaan spot ik Annemiek en begin ik te roepen. Na een paar keer te hebben geschreeuwd, zonder enige vorm van reactie, begint de man mij te helpen ‘Annieee, Anieeee’. Uiteindelijk hoort ze me en we vallen elkaar in de armen. Geen fantastische omstandigheden, geen fantastische tijden, maar we hebben het wel mooi gedaan (zelfs met twee keer kotsen voor Annemiek) en ik heb genoten van het prachtige Disney die met de opkomende zon erbij toch wel een magisch tintje kreeg. Mooi Disney en lieve crew, volgend jaar weer een zweetdate bij zonsopkomst? Ik beloof dat ik me dan wat beter zal voorbereiden, zodat ik ook op het einde nog kan genieten.

En dat voorbereiden gaat nu ook verder, want over 3 weken sta ik al aan de start in Amsterdam! Hier ga ik toch wel voor een snellere tijd dan 2:11, dus de komende weken ga ik nog even goed aan de bak. Volgen jullie me dan ook?

Liefs,

Pim

BewarenBewaren