We Run Paris: Raceverslag Annemiek

It’s D-DAY! Na een redelijk kort nachtje worden we voor de wekker wakker en ontbijten we met onze speltpannenkoeken en Nutella niet te vergeten. We maken ons klaar om naar de start te gaan, hup de metro in. Wil je weten hoe mijn racedag verder verliep? 

We zien hier al meerdere hardlopers en bij elke halte komen er nog veel meer bij. Het is zo leuk om te zien dat iedereen in dezelfde zwart-gele Nike shirtjes loopt. Als we om 9:00 uur aankomen bij het Louvre en onze tassen kunnen dumpen, lopen we nog wat in en dan is het eindelijk zo ver. Op naar ons startvak. Als we eindelijk na alle drukte in ons startvak aan komen moeten we plassen terwijl we net nog zijn geweest. We besluiten om in het startvak te blijven en hopen heel hard dat we dixie’s tegen gaan komen.

Ready to run!?

15 minuten na het 1^e startschot mogen wij dan ook eindelijk beginnen. De race waar we al zo lang naar hebben uitgekeken en helaas niet zo goed voor hebben getraind. Hoe dan ook we zijn er klaar voor. Meteen begint iedereen als een malle te lopen en ik heb geen idee hoe ik dit 10 km moet gaan volhouden. Dan besef ik mij dat ik in het -45 minuten startvak stond en die lopen toch wel iets harder dan dat ik loop. Misschien was de -50 minuten bij het inschrijven toch iets te enthousiast van ons. Ik probeer Pim eerst nog bij te houden maar na 500 meter haak ik af en ga ik op mijn eigen tempo lopen (5’30).

1-3 km

Nadat ik mijn tempo iets heb aangepast gaat het eigenlijk best lekker. De route loopt nu op de kade langs de Seine en iedereen wordt van alle kanten aangemoedigd. We lopen de kade weer af richting de weg en dan zie ik hem opeens. Met hem bedoel ik natuurlijk de Eiffeltoren. ‘Wat is dit mooi’ denk ik. Ondertussen stoppen er een paar mensen recht voor mijn neus om een selfie te maken waardoor ik moet uitwijken. Niet heel fijn omdat ik dus moest stoppen. Oke Annemiek, gewoon weer verder lopen en weer in die ‘flow’ komen. Zelf maak ik natuurlijk ook wat foto’s van de Eiffeltoren, ik blijf wel rennen overigens.

3-5 km

Als we bijna de eerste brug passeren zie ik Pim rennen, ik twijfel. Zal ik iets harder gaan rennen zodat ik met Pim kan lopen? Het verschil is denk ik zo’n 70 meter. Ik besluit het toch niet te doen en mijn eigen tempo aan te houden. Dan gaan we de brug over. Voor als je je afvraagt waarom ik het de hele tijd over ‘we’ heb, er doen ongeveer 19.000 lopers mee. Ook al liep ik dus wel alleen zo voelde het niet. Ik liep namelijk vlak achter een groepje vrouwen met hetzelfde tempo en zij waren mijn ‘hazen’.

We zijn de eerste brug over en zijn nu op het 4 km punt. De route loopt nu weer langs de Seine en ik geniet heel erg van het lopen (nu nog zonder pijn). In de verte zie ik de volgende brug alweer en hier lopen we op tot het einde en keren daar om. Het 5 km punt is hier, er is ook een waterpunt en ik twijfel of ik ga stoppen om wat te drinken. Weer besluit ik om door te blijven rennen.

5-7 km

Als we hier weer het zoveelste viaduct tegenkomen begin ik het toch wel zwaar te krijgen. Mijn bovenbenen beginnen te verzuren en ik word hier ingehaald door de -50 minuten pacers. Ik besef me dat ik al die tijd nog wel voor ze heb gelopen dus er is nog hoop om met een redelijke tijd te finishen. Ik doe een poging om ze bij te houden maar dit gaat hem echt niet worden aangezien mijn benen verzuren en ik niet kan versnellen. Dit wordt al helemaal bevestigd als ik in de verte wéér een viaduct zie. Houdt het dan ook nooit op? Mijn pace zakt ook met de meters maar ik probeer positief te blijven. Want hoe vet is het dat ik nu gewoon in Parijs aan het rennen ben? Mijn allereerste buitenlandse race, zo gaaf! Dan herken ik Pim van achter aan haar shirtje waar @tworuntheworld op staat. We lopen eindelijk weer samen! Ik vraag hoe het gaat en Pim schreeuwt naar me dat ze echt niet meer kan. We overleggen en besluiten samen te gaan finishen.

7-10 km

In de verte zien we verschillende fotografen en we pakken elkaars hand en we gooien ze in de lucht. We proberen nog heel hard te lachen maar van binnen hebben we het toch aardig zwaar. Nadat we het zoveelste viaduct zijn ingelopen merk ik dat Pim iets langzamer gaat lopen. Ze heeft het zo zwaar en het zit haar ook niet mee qua blessures. Ik probeer haar aan te moedigen en te motiveren want dat heeft ze nu echt nodig. Als we dan eindelijk over het 9 km punt zijn en de laatste heuvel zijn opgelopen zien we overal mensen staan. We worden van alle kanten aangemoedigd en mensen roepen van alles. Weliswaar geen idee wat ze roepen maar we worden in ieder geval gemotiveerd. We besluiten om de laatste paar honderd meter hand in hand te lopen en ik sleur Pim mee. Ik merk dat Pim iets achterblijft en trek haar mee. Zo’n 30 meter voor de finish merk ik dat Pim ook onze eindsprint inzet. We gooien onze handen in de lucht en we finishen samen. We did it! Mijn eindtijd is 56:33, wel een PR maar niet wat ik voor ogen had.

After we run….

We lopen naar de zijkant en Pim zakt tegen het hek aan. Ze is helemaal kapot en ik voel mezelf ook meer dood dan levend. Ik ben super trots op Pim want ze had het zwaar en heeft alsnog een goede tijd gelopen gezien haar blessure. We zoeken snel een waterpunt want we hebben dorst, niet te doen. Hier krijgen we wat fruit en maken we de nodige after running selfies.Wat een zware maar hele mooi run was dit. Parijs was de mooiste wedstrijd die ik tot nu toe gelopen heb. Lopen we volgend jaar samen de Disney half marathon Pimmie?

Liefs,

Annemiek